تو چه دوست داری ...

به تلخی برایم آشکار شده بود که بخش زیادی از نارضایتی هایم به خدا باز می گردد. چطور ؟

می گویم از خود ناراضی هستم . ولی وقتی عمیق تر به دلم رجوع کردم دیدم وای وای ...

این وجودم پر از انتظار و توقعات بی جا از خدا و دلیل ناراحتی هایم هم همین بود .

اومدم چند روز ، فقط چند روز ...

هر روز صبح که بیدار می شدم ، به خدا می گفتم : خدایا ، من هیچ چیز از تو نمی خواهم . هیچ انتظاری از تو ندارم . ممکن است آدم به خودش بگوید این حرف ها چقدر واقعی بوده است ؟!

ولی در آن چند روز به خودم گفتم : باشه بعدا دوباره شروع کن به خواستن و انتظار داشتن .

 دیرکه نمی شود . فقط چند روز این مدل را امتحان کن .

بعد از این پاکسازی نسبی ذهنم به او گفتم : قشنگ من ! تو آن به آن ، لحظه به لحظه دوست داری من چه کار کنم ؟ چه چیز را ببینم ؟ نگاهم به عالم را چه کنم ؟

عزیزم ! تو دوست داری در اتفاق های مختلف ، من چطوری رفتار کنم ؟

 و البته چون ذهنم کمی از توقع ها و انتظارات درونی خالی شده بود راحت تر هم قربون صدقه اش می رفتم .

خدا می داند در آن چند روز حس می کردم زندگی ام برای اولین رنگی شده است . می دیدم لایه های خیلی نازکی از رنگ خدا بوده است . ولی بالاخره بود . مثل خیلی چیز های دیگر که هستند .

 اما این که خودش می گوید رنگ خدا بهترین رنگ دنیاست ، شاید این را در هیچ حال دیگری حس نکردم . شاه کلیدش هم همین بود که اول از همه به او می گفتم من از تو هیچ چیز نمی خواهم .

گلوگاه های زمین خوردن توی این روش ، زمان هایی بود که فشارهایی مثل یک رفتاری از کسی تو را ناراحت کند به تو وارد شود یا یک اتفاق سخت و اذیت کننده ای برایت بیفتد . جالب این بود که در همان لحظات سخت وقتی می گفتم : الهی ، تو دوست داری من الان تو چه حالی باشم ؟ چه بگویم ؟

من ضعیفم تو کمکم کن .

خیلی سریع دستم را می گرفت . اصلا یادم می رفت . نمی دانم چه می شد .

دلم می خواهد به او نشان دهم که به او اعتماد دارم . حتی با ادا درآوردن ، او که می داند من دوست دارم آنطوری باشم . آخر لطیف است خدای زیبای ما . می گویند هر کس خودش را شبیه هر گروهی می کند ، از همان ها محسوب می شود .

ای مهربان ترین ! حس می کنم قشنگ ترین لحظه های زندگی ام در همین لحظه های پر از صمیمیت  بوده که از تو پرسیدم : تو چه چیزی را دوست داری ؟ تو ... تو ...