پس غصه چرا ...

خدایا ! گاهی به خوردن فرمان می دهی و گاهی به نخوردن و این هر دو به من می آموزد که روزی دهنده یکی است . پس غصه چرا ؟

گاهی به خوابیدن فرمان می دهی و گاهی به نخوابیدن و این هر دو می آموزد که تنها در جوار تو می توان آرام گرفت . پس دغدغه چرا ؟

گاهی به گفتن  فرمان می دهی و گاهی به لب فرو بستن و این هر دو به من می آموزد که کلام آنقدر مقدس است که بیهوده نباید این در یکتا را تلف کرد .

گاهی به نگریستن فرمان می دهی و گاهی به دیده فروبستن و این هر دو به من می آموزد که چشم اگر به فرمان نباشد جز کوری و سیاهی نصیبم نمی شود .

گاهی به رفتن امر می کنی و گاهی به ایستادن و این هر دو به من می آموزد ، که باید گام هایم را شمرده و محکم بردارم تا اگر مانعی بود ببینم و زمین نخورم .

خدایا همیشه به مهر ورزیدن امر می کنی و گاهی به نفرت داشتن ، و این هر دو به من می آموزد که برای دوست داشتن و نفرت داشتن باید معیاری داشته باشم و آن پسند توست ، نه دلخواه خودم .

خدایا بالا تر از همه این ها ، رسم عاشقی است .

آن را تو  خودت به من بیاموز .