به دنبال خدا ...

کوله پشتی اش را برداشت و به راه افتاد .

رفت که به دنبال خدا بگردد .

و گفت : تا کوله ام پر از خدا نشود برنخواهم گشت .

نهالی کوچک کنار راه ایستاده بود .

مسافر با خنده ای رو به نهال گفت : چه تلخ است ایستادن و نرفتن .

و نهال زیر لب گفت : ولی تلخ تر آن است که بروی و بی ره آورد برگردی ؛ کاش می دانستی آنچه در جست و جوی آنی ، همین جاست .

مسافر رفت و گفت : یک درخت از راه چه می داند ، پاهایش در گل است ، او هیچ گاه لذت جست و جو را نخواهد یافت .

و نشنید که نهال گفت : اما من جست و جو را از خود آغاز کرده ام و سفرم را کسی نخواهد دید ، جز آن که باید .

مسافر رفت و کوله اش سنگین بود .

هزار سال گذشت ، هزار پیچ و خم ، هزار سال بالا و پست ...

مسافر بازگشت . رنجور و نا امید . خدا را نیافته بود . اما غرورش را گم کرده بود .

به ابتدای جاده رسید . جاده ای که روزی آن را آغاز کرده بود . درختی هزار ساله ، بالا بلند و سبز کنار جاده بود .

زیر سایه اش نشست تا لختی بیاساید .

مسافر درخت را به یاد نیاورد .

اما درخت او را می شناخت .

درخت گفت : سلام مسافر ، در کوله ات چه داری ؟ مرا هم میهمان کن .

مسافر گفت : شرمنده ام کوله ام خالی است و هیچ ندارم .

درخت گفت : چه خوب ! وقتی هیچ نداری ، همه چیز داری . اما آن روز که رفتی ، در کوله ات همه چیز داشتی . غرور کمترینش بود ، جاده آن را از تو گرفت .

حالا در کوله ات جا برای خدا وجود دارد . و قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت .

دست های مسافر پر شد و چشم هایش از حیرت درخشید و گفت :

هزار سال رفتم و پیدا نکردم و تو نرفته ، این همه یافتی !

درخت گفت : زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم .

و پیمودن خود ، دشوار تر از پیمودن جاده هاست .